Ας μιλήσουμε για προγράμματα...

 του Χάρη Χεϊζάνογλου 

Τώρα που τελειώνει η φάση με τις Δημοτικές Εκλογές, θέλω να πώ δυο λόγια για το πώς λειτουργεί όλη η ιστορία με τα προγράμματα και τις υποσχέσεις, όχι μόνο στον δικό μου Δήμο, τον οποίο παίρνω σαν αφορμή, αλλά νομίζω γενικά.

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι πως ό,τι έχω δει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι γραμμένο εντελώς στο πόδι, αν είναι γραμμένο καν εκεί... Αν πραγματικά κάτσεις να διαβάσεις καταλαβαίνεις ότι στην καλύτερη περίπτωση ασχολήθηκε και έγραψε 5 πράγματα κάποιος φιλότιμος, ενδεχομένως με μεράκι, αλλά όχι πολύ σχετικός και μάλλον πιεσμένος χρονικά, στη χειρότερη δεν υπάρχει καν δομημένο πρόγραμμα που να μπορείς να το βρεις κάπου, μόνο σκόρπια λόγια σε τοπικά μέσα και σε φυλλάδια πεταμένα στις πιλοτές.

Είναι πραγματικά θλιβερό, αφενός το πόσο δεν υπάρχει ιδέα και ιδέες, πέρα από τα συνήθη υπερτοπικά κλισέ τύπου "αναβάθμιση του φωτισμού, αντικατάσταση με λαμπτήρες led". Αφετέρου πόσο καθόλου ρεαλισμός και πόσο καθόλου πραγματικό και συνολικό σχέδιο. Όλα τα προγράμματα αναλώνονται σε προτάσεις, που όταν δεν είναι αφηρημένες και γενικόλογες (βελτίωση, αναβάθμιση μπλα μπλα μπλα των πεζοδρομιών), είναι κυρίως διαχειριστικές χωρίς να υπάρχει κάποιο πραγματικό αφήγημα για το τί είδους πόλη θέλει να δημιουργήσει αυτός που προτείνει αυτά που προτείνει. Πρόσεξε, δεν λέω καν πραγματικό σχέδιο, λέω αφήγημα, θέση, άποψη κλπ που να έχει κάποια ισχυρή βάση. Για παράδειγμα "θέλουμε μια πόλη για το ποδήλατο και θα το πετύχουμε έτσι", ή "θέλουμε μια πόλη με περισσότερο πράσινο και θα το πετύχουμε έτσι".

Και είναι ακριβώς επειδή υπάρχει αυτό το έλλειμμα, το οποίο στη βάση του είναι ένα αποτέλεσμα μιας γενικότερης συνθήκης που δεν επιτρέπει τις μεγάλες κινήσεις και τους μεγάλους σχεδιασμούς, που καταλήγεις να βλέπεις είτε αρλούμπες, είτε κλισέ και σκόρπιες προτάσεις που είτε δεν μπορούν να υλοποιηθούν, είτε θα μπορούσαν να έχουν νόημα σε ένα άλλο πλαίσιο, αλλά που είναι κατά βάση αστείες αν δεν δημιουργήσεις αυτό το άλλο πλαίσιο.

Ας πούμε βλέπω στο πρόγραμμα της Σημερινής Διοίκησης του κου Βούρου, πρόταση για "Δημιουργία πρότυπων διαβάσεων σε κόμβους του Δήμου", μάλιστα αυτό το "έργο" είναι υποτίθεται ενταγμένο στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης Ελλάδα 2.0" με προϋπολογισμό 2.799.926 ευρώ... Μιλάμε για 2,7 εκατομμύρια, για τα οποία δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, δεν υπάγονται σε καμία συνολικότερη μελέτη, δεν υπάρχει καν κυκλοφοριακή μελέτη και εγώ που υποτίθεται ότι έχω σπουδάσει κάτι που θα μου επέτρεπε να καταλάβω δεν καταλαβαίνω ακριβώς ούτε τί είναι "οι πρότυπες διαβάσεις" (μια χαρά καταλαβαίνω αλλά...), ούτε γιατί τις έχουμε ανάγκη, ούτε γιατί μπορεί να έχουν αυτό το κόστος! Διαβάζω την περιγραφή και γελάω για να μην κλάψω.

Στο ίδιο πλαίσιο βλέπω στο ίδιο πρόγραμμα υπόσχεση για "σύστημα κοινόχρηστων ποδηλάτων" με απόφαση ένταξης στο ΕΣΠΑ με κόστος 317.800 ευρώ! Αυτό τώρα σε μια πόλη χωρίς ποδηλατόδρομο, χωρίς σχέδιο για ποδηλατόδρομο, χωρίς κυκλοφοριακή μελέτη, χωρίς καν σε αυτό το ίδιο πρόγραμμα να προτείνεται τουλάχιστον ένα σχέδιο βιώσιμης αστικής κινητικότητας. Κυριολεκτικά βρήκε κάποιος τα λεφτά και είπε "πάμε να βάλουμε κοινόχρηστα ποδήλατα!".

Και με αφορμή αυτό θέλω να υπογραμμίσω κάτι άλλο που συμβαίνει και το οποίο προσωπικά το βρίσκω τρομακτικό, και αυτό είναι ο τρόπος που οι διοικήσεις των Δήμων ανακοινώνουν έργα, τα οποία δεν είναι έργα, αλλά χρηματοδοτήσεις ΓΙΑ έργα που ΘΑ γίνουν, αλλά είτε δεν έχουν σχεδιαστεί, είτε δεν υπάρχει το πλαίσιο για να μπορούν να γίνουν και να δουλέψουν, είτε δεν καταλαβαίνεις καν τί ακριβώς έργα είναι και που στοχεύουν. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτά πράγματι γίνουν και χρηματοδοτηθούν, αν υπάρχει τρόπος κάποιος να μην πει στο τέλος "πεταμένα λεφτά". (Θα αναρτήσω σχετικό απόσπασμα προγράμματος στα σχόλια).

Πάμε παρακάτω, υπάρχουν άλλες δεσμεύσεις για έργα τα οποία δεν μπορούν να γίνουν και παρόλα αυτά είναι σε όλα τα προγράμματα. Γιατί; Γιατί πχ ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του τάδε σχολείου ή οι κάτοικοι από την τάδε γειτονιά έχουν ένα αίτημα και πιέζουν προς όλες τις κατευθύνσεις (και καλά κάνουν). Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν εξετάζει πραγματικά τη δυνατότητα να υλοποιηθεί αυτό που ζητούν, απλά όλοι λένε ναι και όλοι τάζουν πράγματα που δεν θα μπορέσουν να κάνουν.

Το ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η περίφημη πεζογέφυρα στην Αχαρνών, για την οποία δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος (που και να υπήρχε είναι ένα πολύ ακριβό έργο που δεν θα λειτουργήσει και δεν έχει νόημα να πληρώσει κανείς για να γίνει). Το άλλο είναι η υπόσχεση του συνδυασμού του Βούρου για στίβο σε μια περιοχή που δεν χωράει (και το ξέρω γιατί έχοντας ψάξει πού χωράει στίβος ξέρω ότι υπάρχει μόνο ένα σημείο στην πόλη, και δεν είναι αυτό).

Βέβαια πρέπει να συγχαρώ την διοικούσα παράταξη που επιτέλους απέσυρε από την ιστοσελίδα της το πρόγραμμα της προηγούμενης τετραετίας, το οποίο περιείχε μεταξύ άλλων τη δέσμευση για μέτρηση της ραδιενέργειας στην περιοχή της Νησίδας και τη δημιουργία βιολογικού καθαρισμού στον Ποδονίφτη και τον Κηφισό! Οφείλω να παραδεχτώ ότι και τα δύο ήταν και γαμώ τα πρότζεκτ και λυπάμαι που δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Θα μπορούσα να τα κατεβάσω μαζί με τη δημιουργία διαστημικής πύλης στο άλσος, στο πρόγραμμα μιας φανταστικής δημοτικής παράταξης με υποψήφιο δήμαρχο τον Αρίσταρχο Πουτσέα.

Σε κάθε περίπτωση και πέρα από το χιούμορ, βρίσκω θλιβερό το γεγονός ότι οι παρατάξεις δεν μπορούν να καθίσουν και να δομήσουν ολοκληρωμένα προγράμματα, να δουλέψουν σε αυτά και να προτείνουν στην κοινωνία κάτι ουσιαστικό, πέρα από το "ψήφισέ με γιατί είμαι έντιμος"... "...έχω μεράκι" "...αγαπώ την πόλη μου" και όλα αυτά τα τρυφερά άλλα άχρηστα όταν δεν υπάρχει πρόγραμμα να υπηρετήσεις.

Το πιο ωραίο όμως που είδα και το κράτησα για το τέλος, είναι το πώς αξιοποιείται ένα οπτικό υλικό, για να διαφημιστούν έργα που δεν έχουν γίνει. Είδα λοιπόν κάποιες φωτορεαλιστικές απεικονίσεις που απεικόνιζαν έργα που σχεδιάστηκαν κατά τη θητεία της προηγούμενης δημοτικής αρχής αλλά δεν πρόλαβαν να υλοποιηθούν (Το Τουραλί και το ΚΑΠΗ), να είναι δημοσιευμένες στο φυλλάδιο της νυν δημοτικής αρχής η οποία ήταν αντίπαλος με την πρώην. Πήραν δηλαδή τις εικόνες των αντιπάλων που έκαναν αγώνα για να διώξουν και τις έβαλαν στο δικό τους φυλλάδιο.

Αυτό είναι το ένα μεγάλο αστείο. Το άλλο μεγαλύτερο αστείο είναι ότι όταν δημοσιεύθηκαν αυτές οι εικόνες πριν από 5 χρόνια, αυτοί που σήμερα τις έβαλαν στο φυλλάδιο τους φώναζαν ότι "αυτά είναι μακέτες". Πέντε χρόνια μετά, με αυτούς στη διοίκηση να έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν τις μακέτες των προηγούμενων, δεν έχουν καν δικές τους μακέτες για να δείξουν και χρησιμοποιούν αυτές που έκαναν οι προηγούμενοι... Το ακόμα πιο αστείο όμως, είναι ότι αυτές οι εικόνες δεν ανήκουν στον Δήμο, δεν τις έχει κάνει η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου, δεν ανήκουν σε κάποιον από το Δήμο ή την σημερινή δημοτική αρχή! Αυτές τις εικόνες τις έχω κάνει εγώ όταν ήμουν υποψήφιος με την τότε απερχόμενη διοίκηση της Δύναμης Πολιτών, με βάση τις μελέτες της τεχνικής υπηρεσίας και με στόχο να δείξουμε τα έργα που θα κάναμε αν επανεκλεγόμασταν! Τέλειο;

Έχω πέσει κάτω και γελάω από τη στιγμή που το είδα, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστώ την διοικούσα παράταξη για την τιμή που μου έκανε εμένα προσωπικά, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι αυτό αποδεικνύει ότι η Δύναμη Πολιτών υπήρχε και υπάρχει μέσα από τη δουλειά που έκαναν οι άνθρωποί της, που ακόμα και σήμερα μπορείς να τη βρεις μέσα στα προγράμματα και τα φυλλάδια των ανθρώπων που την έβαλαν απέναντι.