της Δέσποινας Σπανούδη
Έχουμε λίγο πολύ εξοικειωθεί με τον θάνατο χιλιάδων απελπισμένων κάθε χρόνο στη Μεσόγειο, ακόμη και όταν πρόκειται για ένα από τα πιο πολύνεκρα ναυάγια. Όταν οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί - τόσες χιλιάδες προσπαθούν κάθε χρόνο να περάσουν στην Ευρώπη, τόσοι επαναπροωθούνται, τόσοι βασανίζονται στα σκλαβοπάζαρα και τα κολαστήρια της Λιβύης, τόσοι πνίγονται - τότε μαθαίνεις να μην τους υπολογίζεις πραγματικά. Χάνουν την ανθρώπινη υπόσταση, αυτή που σε κάνει να μπαίνεις στη θέση τους ή στη θέση των δικών τους. Γίνονται αυτοί οι άλλοι, οι δυστυχισμένοι αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος, οι λαθραίοι αν είσαι ο μέσος όρος, σε κάθε περίπτωση μια στατιστική και όχι ένα δράμα.
Οι Ahmad Said Ahmed και Ahmad Al Κilani, είναι δύο νέοι από τους 104 επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου, με καθαρά πρόσωπα και συγκροτημένο λόγο, δύο αξιόλογοι νέοι άνθρωποι που καθένας θα ήθελε να είναι παιδιά του ή φίλοι του.