Zέστη, δυσωδία πολιτική και ηθική.
Καύσωνας και Μετανάστες...τι είναι πιο καυτό;
Το να είσαι στην Πατρίδα σου και να πρέπει να
ζήσεις με την ζέστη για λίγες μέρες ή να πρέπει να φύγεις από την Πατρίδα σου
για πάντα αφήνοντας πίσω το βιος σου, την οικογένειά σου, τους δικούς σου, την
Ζωή σου ολάκερη;
Καύσωνας και σκουπίδια...
Αυτές τις μέρες, που δοκιμάζονται οι εργαζόμενοι
στην καθαριότητα και που ακούγονται κακοήθεις φωνές από παντού τριγύρω μας,
καθήκον μας είναι η σκέψη μας και η πράξη μας να είναι μαζί τους!
Το καθήκον μας...
Αυτές τις δύσκολες και καυτές μέρες, ας μην
ξεχνάμε το καθήκον μας...
Αν μας ξεχωρίζει κάτι, είναι η αυταπάρνησή μας να
σπάμε τα ιδιωτικά μας τείχη και να βοηθάμε τους λιγότερους δυνατούς.
Συνεπώς,
το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε κοντά με πράξεις (και όχι
μόνο λόγια!) στους εργαζόμενους, στους πρόσφυγες και στα πιο αδύναμα μέλη της
κοινωνίας μας.
Υ.Γ. Και μια μουσική εκδήλωση που έχει σχέση με το
σημερινό κείμενο, αύριο Παρασκευή, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού: Η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια μελέτης και
δημιουργίας στα μουσικά ηχοχρώματα της Μεσογείου και παρουσιάζει στο Ωδείο
Ηρώδου Αττικού μια μουσική παράσταση που δίνει το μήνυμα της ενότητας, της
ειρήνης και της προσφοράς σε όλους όσους βιώνουν τη μετανάστευση και την
προσφυγιά. Ένα σπαρακτικό μουσικό οδοιπορικό με τραγούδια για τον ξεριζωμό, από
λαούς της νότιας Ευρώπης και της Μεσογείου που τον βίωσαν έντονα – Έλληνες,
Ιταλούς, Πορτογάλους και Άραβες.
Ο
Περιπτεράς